Öncelikle çocuğunuzun özel eğitim ihtiyacı olup olmadığını belirlemek için sağlık kurulu raporu vermeye yetkili bir hastanenin çocuk psikiyatrisi bölümünde tıbbi tanılama sürecine girmesi gerekiyor. Burada, özel eğitime ihtiyacı olduğuna karar verilirse size bir rapor hazırlanacaktır. Bu raporla bulunduğunuz ilçenin Rehberlik ve Araştırma Merkezine başvurarak destek eğitim raporu almalısınız. Destek eğitim raporunu aldıktan sonra istediğiniz herhangi bir özel eğitim kurumundan destek eğitim alabilirsiniz.

Özürlü bireyler temel eğitim ilkeleri doğrultusunda genel eğitim, özel eğitim ve mesleki eğitim görme haklarını kullanabilmektedirler. 5378 sayılı Özürlüler Kanunu´nun 15. Maddesinde “Hiçbir gerekçeyle özürlülerin eğitim alması engellenemez. Özürlü çocuklara, gençlere ve yetişkinlere, özel durumları ve farklılıkları dikkate alınarak, bütünleştirilmiş ortamlarda ve özürlü olmayanlarla eşit eğitim imkânı sağlanır.” ibaresi yer almaktadır.

Özel eğitim hizmetleri 573 sayılı Kanun Hükmünde Kararname ve 31.05.2006 tarih ve 26184 sayılı Resmi Gazete´de yayınlanarak yürürlüğe giren “Özel Eğitim Hizmetleri Yönetmeliği”nde belirtilen esaslar doğrultusunda yürütülür.

Bireyin tüm gelişim alanındaki özellikleri ve akademik disiplin alanlarındaki yeterliliklerinin değerlendirilmesi amacıyla nesnel, standart testler ve özürlü bireyin özelliklerine uygun ölçme araçlarıyla yapılan tüm uygulamalardır.

Özürlü bireyin velisinin veya okul/ kurum yönetiminin yazılı başvurusu, • Okula/ kuruma kayıtlı özürlü bireyin bireysel gelişim raporu • İkametgâh belgesi • Özürlüler için sağlık kurulu raporu

Özel Eğitim Hizmetleri Yönetmeliği’nin 18.maddesi gereği bu karara itiraz etme hakkınız var. Bu maddede yer alan açıklamalar şöyle: a) Veli, eğitsel değerlendirme ve tanılama ile yerleştirme kararlarının her birine birer defa olmak üzere, kararın kendisine tebliğ edildiği tarihten itibaren 60 gün içinde itiraz edebilir. Buna göre kurul uygun gördüğü takdirde yeni bir değerlendirme süreci başlatabilir ve bir ay içerisinde aileyi bilgilendirir.

Down Sendromlu çocukların %80´i 35 yaşından küçük anneler tarafından dünyaya getirilmişlerdir. Ancak ebeveynlerin yaşı yükseldikçe Down Sendromlu çocuk sahibi olma şansı da artmaktadır.

20. yüzyıl başlarında, çocuklarına yetersiz ilgi gösteren ebeveynler bu bozukluğun ortaya çıkışında sorumlu tutulmuştur. Fakat bu teori daha sonra desteklenmemiştir. Çocuktan gelen ilişki arayışı davranışının belirgin derecede düşük oluşu ve buna karşılık olarak ebeveynlerin azalmış ilgileri bu tip teorilerin gelişiminden sorumlu olabilir. Ayrıca, ciddi çocuk ihmali vakalarında “tepkisel bağlanma bozukluğu” denen çocuğun iletişim aramama davranışı ve dil gelişimindeki gecikmeler YGB’ ye benzer bir tablo oluşturabilmektedir. Fakat bu vakalar tedaviden çok hızlı bir yarar görürler.